Είναι εύκολο για ένα παιδί να νιώσει τεράστια δυστυχία για κάτι τόσο απλό όσο η απώλεια ενός παγωτού. Το θαυμαστό, ωστόσο, είναι ότι με την ίδια ευκολία ένα παγωτό μπορεί να κάνει ένα παιδί ευτυχισμένο, με έναν τρόπο που εμείς οι μεγάλοι έχουμε δυστυχώς ξεχάσει. Ο γονιός προσπαθεί να εκλογικεύσει το γεγονός και να "παρηγορήσει" το παιδί, ξέροντας πως, όσο αυτό μεγαλώνει, θα μπορεί να αντιμετωπίζει με περισσότερη ψυχραιμία τέτοια μικρά ζητήματα, καθώς σιγά σιγά θα χάνει την αγνότητά του, όπως κι αυτός.
1 σχόλιο:
Αγαπητή κα Κατερίνα,
άραγε το παιδί κλαίει επειδή έχασε το παγωτό που του έπεσε στο πλακόστρωτο;
Ή βλέποντάς το στραπατσαρισμένο στο δρόμο σκέφτηκε αστραπιαία το πόσο άσχημα μπορεί να αισθάνεται το ίδιο το παγωτό που έπεσε (π.χ. λες να πόνεσε;)
Το λέω αυτό γιατί κάθε απώλεια ενός πράγματος που ερεθίζει τα συναισθήματα, ακόμα και η πιο μικρή, είναι ικανή να προκαλέσει τις πιο σουρεαλιστικές σκέψεις, δηλαδή όλα αυτά που διηγούνται τα παιδιά όταν τα ρωτήσεις "πώς πέρασες σήμερα στον παιδικό;" Διότι το τελευταίο που θα σου απαντήσουν είναι καλά.
Εν τω μεταξύ, ο φωτογράφος της παρέας σας έγραψε!
Δημοσίευση σχολίου